Wat is Stedin?

Stedin is een regionale Nederlandse netbeheerder. Stedin zorgt als netbeheerder ervoor dat alle leidingen, kabels en het onderhoud van dit uitgebreide netwerk gedaan wordt.

Netbeheerders zoals Stedin zijn verantwoordelijk voor de goede werking van het energienet en regelen het daadwerkelijke transport van elektriciteit en gas door de leidingen. Het gaat nog verder dan dat, want ook je aansluiting tot en met de energiemeter wordt door de netbeheerder geregeld. Je leest hier meer over de taken van Stedin. 

Waar is Stedin netbeheerder?

Stedin is netbeheerder in het grootste deel van de Randstad waaronder:

• Den Haag
• Utrecht
• Rotterdam
• Rijnmond haven- en Botlekgebied

Daarnaast beheert Stedin de energie-infrastructuur in de regio’s:

• Kennemerland
• Amstelland
• Noordoost Friesland

Ondek hier meer over hoe Stedin samenwerkt met de overheid en provincies. 

Waar staat Stedin voor?

“Bij Stedin kijken we kritisch naar ons eigen handelen. Zo willen we steeds minder CO2 en fijnstof uitstoten, circulair met grondstoffen omgaan én iedereen gelijke kansen bieden. Zo staan we als bedrijf ook daadwerkelijk midden in de maatschappij.” - Over ons pagina van de website van Stedin 

De visie van Stedin is de energietransitie mogelijk maken door focus op (toekomstig) netbeheer met excellente dienstverlening aan klanten. Deze visie betekent dat in de toekomst alle bedrijfsonderdelen gericht zijn op het versterken van de taken van (toekomstig) netbeheer.

Hoe is Stedin ontstaan?

Stedin is ontstaan uit een splitsing van Eneco in 2008. Achterliggende gedachte was toen dat energieleveranciers, die vooral eigendom waren van gemeentes, op eigen benen moesten staan. De netbeheerders, die nog verweven waren met de leveranciers, moesten losgemaakt worden uit het te privatiseren bedrijf.

Geschiedenis van Stedin

Rond 1800 werd gas van steenkool gemaakt in particulieren gasfabrieken overal in het land. Decentrale opwekking zou het vandaag de dag worden genoemd. Met het gas dat opgewekt werd, werden huizen verlicht voor de mensen die het konden betalen. Ook de straten kwamen aan de beurt qua verlichting. Waardoor nachtwakers hun baan verloren en mensen alleen over straat durfden vanwege de verlichting.

Gas werd dusdanig belangrijk voor de maatschappij, dat de steden het niet meer aan de markt wilden overlaten. Daarom werden private gasfabrieken gemeentebedrijven. Hierdoor werd gas betaalbaar voor iedereen. Smit stichtte in 1886 de N.V. Electrische Verlichting Kinderdijk, bij Rotterdam. Het was de eerste elektriciteitscentrale van Nederland. Het idee was om een elektriciteitscentrale te bouwen die niet alleen stroom aan fabrieken, maar ook aan particulieren leverde.

Rond 1930 werden de gemeentelijke energiebedrijven een begrip. Mede door de ontwikkeling van apparaten die energie kosten. Maar uiteraard ook aangenamer maken. Zoals boilers en geisers. De gemiddelde Nederlander kon hierdoor schoner zijn. De vraag naar energie groeide explosief en de macht van de energiebedrijven werd groter.

Na de oorlog werden de eerste hoogspanningstracés aangelegd. Een industriële hoogspanningsinstallatie is een elektrische installatie waarbij de spanning in de installatie hoger is dan 1000 Volt. Vanaf 1960 daarentegen werd aardgas door heel Nederland getransporteerd door gasleidingen, is het afgelopen met de gemeentelijke gasproductie. In 1980 vonden daarom de eerste fusies plaats. De eerste GEB’s (Gemeentelijke energiebedrijven) fuseerde. Den Haag, Rotterdam, Dordrecht stichtte samen Eneco. De wortels van Eneco gaan dus terug tot het midden van de negentiende eeuw. Toen de drie gemeentelijke nutsbedrijven Den Haag, Rotterdam en Dordrecht zich ontfermden over de productie en levering van gas en elektriciteit. Na een historie van samenwerking en fusies ontstond in 1995 Eneco.

Rond de eeuwwisseling, deed Eneco Netbeheer de infrastructuur. Eerst alleen voor elektriciteit. Maar later ook voor gas. Gedurende de jaren die volgde, hebben veel andere bedrijven zich aangesloten bij Eneco Energie. Onder het motto: samen staan wij sterk. Rond 2003 kwam Eneco Energie tot de conclusie dat de markt die gevormd is juist niet goed is voor de liberalisering. En dat dit wellicht ook niet ten goede kwam voor de kwaliteit van de infrastructuur. Dit door het ontstaan van monopolie. Op basis van Europese regelgeving werd in 2008 jaar geleden het splitsingsbesluit genomen. Dit besluit houdt in dat een energieleverancier niet tevens netbeheerder mag zijn. Het fysieke netwerk voor het transport van energie mag volgens dit besluit dus niet in handen zijn van een partij die tevens energiepakketten aanbiedt. Dit is opgenomen in de Wet onafhankelijk netbeheer.

Het resultaat: drie kernbedrijven.

1. Eneco
2. Joulz
3. Stedin

Vanaf dat moment is Stedin dus ontstaan.